Deszcz

Bo deszcz przynosi smutek, lecz nawet w nim jest niebywałe piękno...

Kropla deszczu na ziemię spada
smutek w mojej duszy zaraz rozpala
bo przypominają się wszystkie upadki
dziecinne czasy, na wiosce u matki

czas beztroski, latania bo strumykach
puszczanie latawców, bo czas umyka
te dziecięce igraszki wciąż w mej pamięci
tego obrazu nikt i nic nigdy nie zamęci

krople na ziemię spadają jeszcze
smutek, łza w oku spada, jak te deszcze
i wspomnienia wciąż wywołują
te smutne, one smutku nie czują

to płacze niebo nad ludzką niedolą
łzy spadają na ludzi, one nie bolą
bo niebo chce nimi oczyścić ludzkie umysły
strącić na nie swe niebiańskie pomysły

lecz często nie udaje się, człowiek się zakrywa
zamiast cieszyć i bawić, że kropla po nim spływa
bo to jest kropla łzy samego Boga
która wiary, siły i otuchy powinna dodać

lecz deszcz zamiast szczęścia, smutek daje
bo deszcz już spada tylko na grzeszne kraje
grzech ciemnotą umysłu, zabiera deszczu szczęście
dlatego podczas deszczu bawmy się częściej

autor

Chmielu

Napisany: 2006-09-27 Dodano: 2006-09-30 00:37:14

Ten wiersz przeczytano 688 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie