Deszcz jesienny

Jak deszcz jesienny myśli szare
I dusza szarpana na wietrze
Niczym z chmury deszcz rzęsisty
Toczy się z serca ból od rany piorunem rozdartej
Chcę by wreszcie te szare chmury wiatr rozwiał
By noc nastała bez kłębów dymu
Bez jednego światełka bez księżyca i gwiazdy
Tak kolejny raz bez nadziei na słońce
Wystarczą bezkresne ciemne noce
Choć nagle krople ustają
I ziemia zaczyna schnąć
Światełko nadziei jak słońce się zjawia by ziemie osuszyć

Lecz nim wyschnie do końca
Rozgorzeje kolejny deszcz
Być może większy, być może mniejszy
Lecz ziemia nie wyschła, jeszcze bardziej rozmięka
I nawet kamień zapada się głębiej
Z czasem coraz głębiej i głębiej
By wreszcie na dobre się ukryć
Przed kaprysami natury i już nie marzyć
Bo łzy deszczu z czasem
Zmieszają nas z błotem

To jedne z pierwszych moich wypocin. Pewnie posypią się ostre słowa krytyki bez talentu .

autor

deszcz

Napisany: 2008-09-07 Dodano: 2008-09-07 22:00:41

Ten wiersz przeczytano 725 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie