Deszcz wiosenny

Leopold Staff "Deszcz jesienny"

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni wiosenny,
Otwiera świat inny, pozaokienny.
Tam liść zielony w twych słonecznych włosach
I moje myśli rozgrzane w kroplowych stosach,
Wietrzyk nadziei na łące kwitnący,
I dawny czar wspomnień słabo się tlący.

Deszcz nuci melodię palcem malowaną,
Wyciąga ciszę za drzewem schowaną.
Cisza nieśmiało nasłuchuje na palcach,
Po czym skacze, tańczy na zalanych dachach.
Patrzę na strzelające pąki pierwszego zauroczenia
Ze spokojem, błogością, zachwytem istnienia.
Przecież nawet czas, dekadent dnia powszedniego,
Nucił deszczową piosenkę razu pewnego
I przysnął pośród wieczności zbłąkany,
Opuszczony, przez nikogo nie poszukiwany.

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni wiosenny,
Otwiera świat inny, pozaokienny.
Tam liść zielony w twych słonecznych włosach,
I moje myśli rozgrzane w kroplowych stosach,
Wietrzyk nadziei na łące kwitnący,
I dawny czar wspomnień słabo się tlący.

Serce się tłucze, wali bez wytchnienia,
Gdy na powiekach kładzie się sen-brat zapomnienia.
Dręczą mnie przeszłe, senne majaki.
Złowróżbnie z południa wracają już ptaki.
Krew na ich dziobach, ich rzesza niezmierzona,
Deszcz jej nie zmywa, krew ta jest skażona
Dążeniem do ideałów, perfekcji i bycia
Panem losu swego! Krew ta symbolem jest zabicia
Pragnień, wysiłków, wiary, miłości.
Kruki już lecą by wywlec wnętrzności.

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni wiosenny,
Otwiera świat inny, pozaokienny.
Tam liść zielony w twych słonecznych włosach,
I moje myśli rozgrzane w kroplowych stosach,
Wietrzyk nadziei na łące kwitnący,
I dawny czar wspomnień słabo się tlący.

Budzę się z dłońmi drżącymi, niespokojnemi.
Szatan bez celu błąka się po ziemi.
Kosmatą łapę na ramię mi kładzie
Po chwili już jestem na nieba pokładzie.
Bóg nektar ambrozji na stoliku stawia.
Zdrowie biesiadników! Rozwija się zabawa.
Na ziemi w kałużach Dionizos się kąpie,
Fortuna szczęście nadała ludzkości. W potopie
Tęczowych kolorów deszcz stygnie półszeptem,
Tylko Ciebie nie ma ze mną, tylko ja sam tu jestem...

To w szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni wiosenny,
Otwiera świat inny, pozaokienny.
Tam liść zielony w twych słonecznych włosach,
I moje myśli rozgrzane w kroplowych stosach,
Wietrzyk nadziei na łące kwitnący,
I dawny czar wspomnień słabo się tlący.

autor

Nemo

Napisany: 2007-05-17 Dodano: 2007-05-18 08:57:54

Ten wiersz przeczytano 2391 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie