Determinacja

Determinacja
- poszukiwanie
-życie!

´To również minie”
te słowa dają mi poczucie dystansu
pomagają wykorzystać to,
co mnie spotyka dobrego
i przyjąć ze spokojem to, co złe w życiu

Claire Rayenr



Zycie tak szybko gaśnie a jest nieustającym procesem ewolucji, rozwoju, poszukiwania, błądzenia i odnajdywania.
Jestem człowiekiem, czyli ”podmiotem a jednocześnie przedmiotem wrażeń zmysłowych,
duchowych doznań ale też cielesnych.
Jestem wolny czy zamknięty w klatce, gdzie pręty noszą miano mojej klasy,
płci, genów, ojczyzny, mojego Boga, śmierci......... Nie jest łatwo mówić o życiu i nie jest łatwo żyć!
Życie i istniejąca rzeczywistość ogranicza nas.
Przechodzimy proces socjalizacji, wychowania i jesteśmy jakby zlepkiem różnych twórców.
Gdzie tu miejsce na nas samych?. Zostałem ulepiona a chciałam się ulepić.
Zostałem stworzony chciałam się stworzyć, chciałem zaistnieć sobą.

Środowisko hormonalne sprawiło, że jestem mężczyzną.
Jestem mężczyzną wiec mam określoną rolę ojca , gospodarza domowej społeczności, kochankiem
Podobnie jak wielu innych próbowałem obalać stereotyp płci, walczyłam i szukałam zmian.
Nadal jestem mężczyzną, podporządkowany rodzinie w wielu wypadkach podporządkowany kobiecie , matce.
Jestem osobą bardziej wolną, bardziej samodzielną, ale czy bardziej szczęśliwą?.
Gdzie są, a gdzie powinny być granice?
Determinacja to połowa drogi do sukcesu,
to swoisty wyznacznik kierunku, celu i istnienia zależności.

W moim życiu było wiele koncepcji samego siebie, ale ciągle czuję niedosyt, ciągle coś mnie ogranicza.
Poszukuję determinantów, znajduję je i gubię
i szukam od nowa.
Zawadą i to tą podstawową było i nadal jest moje środowisko urodzenia.
Nie mogę nawet dziś po przeżyciu trzy czwarte wieku od tego się uwolnić

Moja klasa, z której się wywodzę nie pozwoliła mi lekko odbić się od trampoliny
i wkroczyć na drogę oświecania umysłu, korzystania ze zdobyczy nauki i umiejętnie posługiwać się rozumem.
Będąc mężczyzną wiedziałem już, że mam wyznaczoną rolę,
ale podjęłam walkę i tylko w połowie ją wygrałem. Nie poddaję się jednak, bo moja płeć mnie zobowiązuje.
Zawsze wiedziałem, że droga do spełnienia marzeń jest wyboista i kręta.
Na każdym kroku i każdym odcinku życia poddawany byłem i nadal jestem
próbom.
Czy szukałem schronienia u swego twórcy, mało go o to prosiłem – dziś jest inaczej,
w samotnej ciszy proszę go dla innych o sobie zapominam celowo
Włączam wtedy moją podświadomość, zaczynam nadawać sens życiu, oczyszczam się i rozpalam wiarę.
Jest to wiara z mojego dzieciństwa, dziś świat widzę tylko realnymi oczyma i to jest tylko szare i smutne
Zaczynam wierzyć, i to wiem że tak wiele zależy tylko od nas samych ale i los wyznacza nam to nieprzewidywalne
któremu się mniej lub bardziej podporządkowujemy ,
czasem zrywamy się do walki o siebie, o moje prawdziwe ja i o moją tożsamość.
Urodziłem się w dawnej Polsce przed II wojną światową a przecież to zobowiązuje chociażby prze przeżyte lata .
Dusza słowiańska, dusza romantyczna pełna polotu.
Zrzucanie okowów i gdy już wydawać by się mogło,
że kres nadchodzi podnoszę się jak „sfinks z popiołów „ i pozostaje tylko
podporządkowanie się istniejącym trendom politycznym – rzadziej trendom mody

Czasami nachodzą myśli jak czarne chmury, o przemijaniu,
ale wtedy ze zdwojoną siłą staram się żyć i cieszyć życiem.
Myślę wówczas o swoich bliskich i narasta we mnie bunt i poczucie, że moja śmierć może kogoś skrzywdzić.
Wtedy kocham jeszcze bardziej, jeśli bardziej można.
Rozmyślam, wypada nie wypada i gryzę się zębem mądrości pospolitej „czas buntu gaśnie, wybucha i gaśnie” =gdzieś to przeczytałem
Wiele razy przegrywam bitwy i wątpię.
Dzieje się tak, gdy mój przełożony, ten na górze po raz kolejny obłoży mnie chorobą ponad moje siły,
gdy obok inni najbliżsi cierpią, gdy dzieje się wokoło zło
Wtedy gasnę, jak płomień świecy zdmuchnięty przez powiew zimnego powietrza i wydaje mi się, że przegrałem walkę.
Podnoszę się jednak, wyciągam wnioski ( nie zawsze trafne ) i z wiarą, i zdwojona siłą próbuję nadal, aż do skutku.
Z mniej lub bardziej udanymi efektami
Im mam więcej lat, tym bardziej dociera do mojej świadomości,
że nie jestem wstanie przerwać pędzącego świata, otaczających przemian, ale ciągle walczę, zbyt górnolotne słowo,
walczę sam z sobą, bo do walki zewnętrznej już nie mam sił fizycznych a morale moje z każdym dnie zanika
Determinacja ma ogromną moc i stanowi nieodzowny element umożliwiający nam zachowanie obranej drogi do sukcesu.
Każdy z nas ma w sobie jej niewyczerpalne pokłady.
To napisałem bo tak powinno być, ze mną było inaczej , nie było determinacji,
była tylko mozolna praca i samo nauka, z jakim wynikiem, pewnie tym,
że jestem człowiekiem i mogę takie mam o sobie zdanie iść z podniesioną głową
Być wolnym, pięknie to brzmi. Być wolnym, chociaż przez chwilę.
Zewsząd jestem ograniczony, staję się więźniem swojej epoki, swojej rodziny, swojego środowiska.
Ograniczają mnie zewnętrznie i wielu stara się ograniczyć wewnętrznie.
Mam jednak ten swój mały świat, (Nikiforowa poezja ) do którego pozwalam wkraczać tym,
których sam chcę tam wpuścić. Mam to poczucie wolności wewnętrznej.
Jest ona ulotna, ale daje poczucie spełnienia.
Dziś o życiu wiem dużo.
Wiele kart swojej księgi życia mam zapisanych. Jest na nich ból i cierpienie, jest radość i poczucie spełnienia,
są porażki i zwycięstwa, jest piękno i brzydota i jest to ogromne zdeterminowanie.
Wstaję od komputera i od pisania, podchodzę do okna – tam świat w nim ja, on wielki – przywołał mnie bym w nim był gościem-
jestem ze swym skromnym imieniem, skromny idę nadal drogą życia, podążam ku nieznanemu.

Szmer myśli cichutko przemyka oddechem przeżytego czasu.


Bolesław trochę o sobie naszkicował opowiadankiem.
Autor:slonzok
Bolesław zaja

autor

slonzok

Napisany: 2018-10-31 Dodano: 2018-10-31 20:33:01

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Monolog Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie