Deus Caritas est

Kiedy rozpoczynam opisywać czyjś zły dom,
czuje się jakbym ocierał łzy dziecku bez rąk,
możesz obwiniać mnie o całe istniejące zło,
pomijając w opisie całe kulturowe tło.

Wybacz, że gdybam,
lecz ja muszę przejść przez to,
żeby zapoznać się z całą
o twoim życiu prawdą,
chociaż nie jestem twoim ojcem ani matką,
częstuje cię poezją a nie jak oni wódką.

To jest do rozważenia kwestią czego oni chcą,
na początku chcieli stworzyć bezpieczny dom,
z cudowną rodzinną i przyjacielską atmosferą,
cieszyli się, że przyjdzie na świat dziecko.

Idziesz przez życie z jedyną fotografią,
na której jesteście uśmiechniętą rodziną,
dzisiaj wszystkie pozostałe fotografie płoną,
gorzej z twoją długotrwałą pamięcią.

Czasami znieczulasz się szklaną pogodą,
zmęczenie przełamujesz zaparzoną mocną kawą,
cały czas czujesz i jesteś myślącą trzciną,
wiem czego potrzebujesz - pogłaszcze cię ręką.

Możesz to nazwać psychoanalizą swą,
ten wiersz nazwać prywatną psychoterapią,
buja się wahadło przed ciężką twą powieką,
powieki się zamykają - ten stan jest hipnozą.

Wspomnienia z dzieciństwa znów powracają,
latają krzesła i szklanki się tłuką,
rodzice krzyczą podniesioną głosu barwą,
lecz jest ktoś kto blisko z tobą być chce
- Deus Caritas est.

Wszystkim dzieciom ze Złych Domów.

autor

Mariusz Ryś

Napisany: 2014-03-26 Dodano: 2014-03-26 09:43:29

Ten wiersz przeczytano 1543 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie