Diabeł

Pośród piekielnych płomieni ognia
widzę jego postać.
Długi ogon, kopyta,
błysk w oku i ten ironiczny uśmiech.
Przekonany
o swojej wyższości i przebiegłości
z wyrazem triumfu.
Nie potrafię od niego uciec,
już za późno.
Od jakiegoś czasu
stał się moim cieniem.
Śledzi najmniejszy mój ruch
i już nie żyje gdzieś obok,
a wewnątrz mnie,
by każdego dnia
zbliżać mnie
do głębokich, piekielnych
otchłani
ciemnej nicości
skąd nie ma wyjścia
zza ognia samotności.

Przez ciebie się zmieniłam.
Ale nie żałuję tego,
bo nauczyłeś mnie
doceniać wartość życia
i poświęcenia w imię miłości.

Jak co noc
kieruję moje myśli
gdzieś daleko.
Może tym razem
Bóg je usłyszy.
Dziś jednak
gwardia szatanów złapała
te moje ulotne marzenia
na lasso długich ogonów.
Przechytrzyłeś Stwórcę
i dotarłeś do mnie pierwszy
zabierając do krainy
koloru pomarańczy
to dziwne...
chcę tu zostać
otaczając się płomieniami
jak w ciepłym blasku kominka.

Boże, wybacz mi...

Ten wiersz napisałam rok temu jako inne niż zwykle zakończenie mojej matury z języka polskiego.Jednak pisząc go nie skupiłam się tylko na maturze,ale korzystałam z moich osobistych bardzo uczuć,a kierowałam się tym,że na drodze mego życia spotkałam diabła i... pokochałam Go.

autor

martusiaaaaaa

Napisany: 2006-03-02 Dodano: 2007-04-23 11:23:04

Ten wiersz przeczytano 831 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie