Dla niego
Nie wiem, ile jeszcze przeżyję,
tych nocy bezsennych,
bez Ciebie jedynego...
Jedynego na wieki,
czuję się jak żebrak błądzący po
pustyni,
jak roślina bez wody,
jak anioł, który stracił skrzydła bez
żadnej przyczyny.
Jak myśl błądząca między sercem, a
umysłem.
Pragnę Cię, jednak każdym moim zmysłem,
każdym oddechem i każdą chwilą, którą
pragnę zamienić,
nie w Ciebie, lecz w czystą, nieskazitelną
miłość.
autor
poetkaAnia
Dodano: 2011-04-07 12:03:07
Ten wiersz przeczytano 710 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Pragnę każdym moim zmysłem/ każdym oddechem i każdą
chwilą / pragnę zamienić ... tu należy się zastanowić
co tak naprawdę pragnie autorka przekazać .
Na początek to wykreśliłabym powtórkę słowa jedynego,
raz wystarczy, i powtórzeń "jak"- jak żebrak błądzący
po pustymi,roślina bez wody,anioł, który stracił
skrzydła..... zaimki osobowe w wierszu nie pisze się z
reguły z dużych liter, chyba, że to forma listu...
Dlaczego daję małe rady? bo widzę, że masz w sobie
ukryty talent, tylko trzeba trochę czasu i poczytania
poezji więcej i będzie bardzo dobrze.. przesłanie
wiersza bardzo mi się podoba... I przepraszam jeśli
uraziłam radami..