DŁONIE

Znam cztery dłonie,
Dwóch osób na świecie,
W których żar pewien płonie,
O którym nie wiecie.

Dłonie kierują się w pewną stronę,
Ku ciału co też dwie dłonie posiada.
Lecz ciało to nie ma nic na obronę,
Dlatego w chorobę dziwną popada.
I niknie…

Mizerne i nagie, odarte z ubrania,
Takim się czuje dnia każdego.
Obwisłe i marne pomocy się wzbrania,
I palca nie poda nawet jednego.
Więc niknie…

Rusza się jeszcze co znaczy że żyje.
W głębi jest serce co bije.
Lecz ciało czuje się już niczyje,
Nie dba o siebie, pali i pije.
I niknie...

Dłonie próbują szarpnąć tym ciałem,
Muskają je prosząc by coś zrobiło.
Ja temu ciału pomóc nie dałem,
Chciałem by ono się zatraciło.
Więc nikło…

Z dnia na dzień słabło, wiotczało,
Uparte ciało wciąż było.
Pomocy od dłoni żadnej nie chciało,
Nie jadło już prawie, choć jeszcze piło.
I nikło…

Zakłopotane, się ciągle miotało,
Dręczone różnymi myślami.
Pomóc jednak sobie nie dało,
Myślało swoimi kategoriami.
Więc nikło…

Dłonie wilgotne od łez ocieranych,
W swojej niemocy i bezradności
I mimo tylu prób oddanych,
Trwały w swojej pomocnej miłości.

Znają swą siłę i wiedzą co mogą,
Próbują dalej bo moc wielką mają.
Wierzą że kiedyś ciału pomogą,
Jeśli rzecz jasna wytrwają...

Marzenie me wielkie by dłonie wytrwały,
Prośby więc wznoszę gorące,
By w tym co robią się nie poddawały,
By ciało nie musiało być bardziej niknące..

KL/MR..

autor

tofusz

Napisany: 2010-09-30 Dodano: 2010-11-13 18:26:22

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie