Długa droga do domu

Przyszło dzidzi zauważyć dziwną Niepogodę
Dzidzia smutna, niespokojna wyruszyła w drogę,
Bez straszaków w szczerych polach i bez martwic w stopach,
Poszła z wolna, wypatrując snów w kształtnych obłokach,

Przyszło dzidzi spotkać w drodze chłopca sztokholmskiego,
Zawieruchą złego życia wielce strapionego,
Chłopiec niczym polny straszak cmoknął dzidzię w lica:
"Może bym się zabrał z tobą, wszak zmierzasz do Nica".

Przyszło dzidzi z chłopcem spotkać w drodze Jemiołuszkę,
W międzydrzewnym przepierzeniu piórkiem trącą nóżkę,
"Co się stało, Jemiołuszko? Czyżbyś chorowała?"
"Drogie dzieci, ja do Nica udać bym się chciała?"

Przyszło dzieciom i ptaszynie dostrzec na poboczu
Fotografa wyblakłego jakoby w przezroczu,
Człowiek nędzny i ubrany w łachmaniaste łaszki
Poszedł z nimi, nałożywszy Banana kamaszki,

Przyszło w marszu spotkać grupie wreszcie Dowidzenie,
Jemiołuszce przyszedł pomysł: ćwierknąć zaproszenie,
Z propozycji Jemiołuszki Dowidzenie rade,
Zaszczyciło obecnością smutną defiladę,

Szli i szli przez pustki szczere,
Pragnąc rzucić to w cholerę.
Szli i szli, bez snu czy wody,
Chcieli wygrać te zawody.

Przyszedł w końcu czas na chłopca, który, chociaż smutny,
Musiał z dzidzią się pożegnać, takiż świat okrutny,
"Mój przystanek - Nico wschodnie, to już kres mej drogi,
Tak czy owak, nie zapomnę was - i waszej trwogi",

Przyszedł także nieco później czas na Jemiołuszkę
Która w marszu z eskapadą wyleczyła nóżkę,
"Nico-Centrum, tu wysiadam i dziękuję ślicznie
Za przechadzkę przewspaniałą wielce, przekosmicznie".

Przyszedł też czas Fotografa, wkrótce - Dowidzenia,
"Nico-zachód", "Nico-północ" - pa-pa od niechcenia,
Tak jak na początku drogi, dzidzia całkiem sama,
Szła w zmęczeniu niczym zwierzę na własnych kolanach,

Wspominała chłopca, który cmoknął ją w policzki,
Wspominała Jemiołuszkę z pióropuszem pliszki,
Wspominała także gościa, który szedł w kamaszach,
A na koniec - Dowidzenie, tak już jest w tych czasach,

Gdy tak szła wokoło miasta, nie wiedząc, co począć
Spotykała więcej Włóczęg - czy to dniem, czy nocą,
Przychodzili, odchodzili, swoich dróg szukali,
Wszyscy chcieli dokądś dotrzeć, czy duzi czy mali,

Samo przez się rozumie się, że sensu w tym mało,
Od początku tylko jedno pytanie tu stało:
Co na końcu smutnej drogi spotkają wędrowcy?
Odpowiedzią zawsze: NICO, muł i wodorosty.

Dzidzia nigdzie nie dotarła, wcale też nie chciała, Dzidzia najzwyczajniej z Niepogody zwiała.

autor

Mary Rose Hamilton.

Dodano: 2012-02-18 20:14:39

Ten wiersz przeczytano 1311 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie