Z dna wieczności

Wołają mnie,
cisz bladoszarych odbite wspomnienia,
w kropli nieświadomości zamknięte,
rozproszone, spokojne, napełnione.
Spowite mgłą jasności w dal bez przyczyny,
w otchłań wpatrzone, czasu nie znają.
Lękiem dynamik otoczone,
odczuć, emocji wirem,
których tam nie ma.
Wołają mnie nagie, bez formy, bez maski,
czyste, niezmącone strachem.
Czytelne - z dna i po kres takie same.
Wypełnione nicością i ciszą,
jednym oddechem, jedną chwilą,
jednym światłem, jedną pustką
i nieskończonością.
Nie żywe i nie martwe,
bez początku i bez końca, bez punktu.
Jak lęk, jak miłość, wielobarwne, jednolite,
tak daleko, tuż obok... kamienie.

autor

Grzegorz Szymczak

Napisany: 2001-01-01 Dodano: 2013-08-18 01:08:23

Ten wiersz przeczytano 868 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie