W dniu, w którym pękło słońce...

W dniu, w którym pękło słońce szłam na spacer,
Pierwszy raz od miesięcy z uśmiechniętą twarzą.
Spogladałam na soczyście zieloną, wiosenną trawkę
I cieszyłam się śpiewem ptaków wzlatujących do nieba.

I nagle wybuch, grzmot i.... ciemność...
Teraz nie ma już nic, tylko mój umysł krąży w przestrzeni,
Tam gdzie kiedyś była ziemia.

Słońce pękło z żalu do ludzi,
Którzy przestali na nie patrzeć i kochac je.
Zginęło ponieważ jego niewinność nie mogła znieść kłamstw,
którymi wciąż je karmiono.

I co teraz stanie sie z nami... naszymi duszami,
Czyżbyśmy, aż tak zatracili nasze marzenia,
I tak głęboko wrośli w szarą codzienność,
Że nie dostrzegamy już prostoty piękna każdego poranka??

autor

Anathema

Napisany: 2004-01-20 Dodano: 2004-12-12 01:01:05

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie