dno snu

w mojej duszy szklanym domu
noc zagląda poprzez szparę
sadzą oszronione wrony
patrzą w oczy jej zuchwale

leżę w cichej bieli łóżka
do snu układam ołtarze
nie zmówione złote trony
jak woskowe martwe twarze

i spoglądam – księżyc cieniem
rozkołysał w gwiezdnych morzach
uciszony krzyk aniołów
rani stopy na bezdrożach

wyczekując świtu łaski
mgła przykucła w ciemnym borze
i w pozory przeobraża
łez perlistych ciche morze

tak w niemocy jak w zachwycie
trwogą żółty motyl płynie
skrzydełkami błogich marzeń
zatopiony smutek w winie

krótką chwilą zakołuje
deszczem cichym w szybę trąci
i przekona sny płochliwe
że spokoju ich nie zmąci

autor

cramer

Napisany: 1996-02-10 Dodano: 2010-01-15 13:12:40

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie