Do M**

Dedykuję ten wiersz osobie, która niedawno pojawiła sie w moim życiu i mam nadzieję, że z niego szybko nie zniknie...że nigdy nie zniknie

Czasy świetności ma dawno za sobą...
Śpiewano o niej pieśni
Pisano o niej wiersze...

Głuche stuknięcie sędziowskiego młotka
oznajmia początek jej drogi do nieistnienia.

Oskarżyli ją. O cierpienie. O ból. O zazdrość, pożądanie i zdradę.
Sami wybrali dla niej karę za swoją niedoskonałość.
Sami skazali, bo nie dostrzegają jej braku w sobie.
Ślepcy i głupcy zarazem.

Jeszcze nie wzeszło słońce,
a ona już płonie
każda kropla krwi
każda łza
każdy wrzask bólu
roznieca i tak już ogromne płomienie
Cieszą sie. Tańczą wokół stosu i śmieją się z jej końca

Ci, którzy jej szukali już jej nie znajdą.
Nie tutaj.
Nie teraz.

W końcu wzeszedł księżyc. Nigdy już nie ustąpi miejsca słońcu.
wszystkie kwiaty zwiędły. Ucichł śpiew ptaków.
Ziemia się rozstąpiła, a z nieba słychać potężne grzmoty - gniew bogów

I zrozumieli. Smucą się nie tylko żałobnicy.
Jaka szkoda, że niedługo zapomną...

autor

Atropos

Napisany: 2007-01-12 Dodano: 2007-12-02 21:41:06

Ten wiersz przeczytano 550 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie