Do Czytelnika
Ponownie tonę w morzu słów kreślonych
skrycie na kartkach.
Tylko one akceptują mnie takim jakim
jestem.
Bez oceny.
Bez pytań.
Przyjaciół w słowach poszukuję usilnie,
bo tylko one w swych szatach odnoszą
idealnie
moje ego.
Bez żadnej sztuczności.
Tylko ja i moje słowa... Te milczące...
Które potem w rękach twych skacządo
oczu,
by w umyśle twym zarysować pryzmat mnie.
Sądzisz, że poznajesz mnie?
Nie do końca-ty, który pragniesz przeniknąć
mnie!
W ostatniej chwili umknę ci-
nierozpoznany...
I nawet literat doskonały nie osiągnie
tego,
czego nie umiem i ja...
Bo słowami określam tylko fragment
uczuć.
Prawda zawsze pozostaje w nas.
Prawda we mnie tkwi nieprzenikniona!
Ból- nawet ten opisany- pozostanie we mnie
bólem wyrazistym.
Szczęście będzie zawsze słodsze w smaku!
Dla każdego z nas w indywidualiźmie
swym...
Więc nie mów mi nigdy- gdy czytasz mnie,
że pojmujesz mnie...
Że rozumiesz co czuję.
Bo po prostu skłamiesz.
Dlatego tylko brataj się ze mną,
gdy czujesz to samo...
D.A.R.E.K.
Komentarze (6)
Piękny realistyczny wiersz. Pozdrawiam (+)
Tak też można, jestem z tobą.
teraz borykasz się z samotnością, i to prawda, że tak
jest, ale zapewne się zmieni, ciekawy wiersz,
pozdrawiam ciepło :)
każdy z nas indywidualnie przezywa ból samotność i
radość , słowa nie są w stanie oddać tego co czujemy ,
polowa emocji i tak jest nieodkryta ,inaczej byłby to
ekshibicjonizm czytając wiersz nie chcemy poznać ale
niekiedy identyfikować się ze słowami wiersza ... taki
jest chyba zamysł poezji ..trafiać do czytelnika :)
Czytałam parę razy...i bratać mogę się z Tobą. Myśle,
że niektórzy z nas w swoim życiu trafiają na tą jedyną
osobę, o której można powiedzieć, że nas rozumie.
Wierzę, że tak jest!
wiersz prawdę mówi współistnienie na zrozumieniu
polega a zagadka dusz zarumienia się i wznosi w
nieprzewidywalnym wymiarze Dobry+ w wypowiedzi