Do D* - rok po...

Dla Dorotki, której uśmiech zgasł na zawsze 06. 11. 2005 roku

Okrutny listopadzie.
cóżeś przyniósł nam
w ten pochmurny ranek?

Wypłakane morze łez
i rozpacz,
bo życie tylko jedno jest.

Zatrzymało się serce młode
dotychczas widzące słońce, nawet
w burzową pogodę.

Zamarła pierś w ostatnim wydechu,
jak gdyby dusza uwalniała
się z grzechu.

Aniele, co byłaś pośród nas.
Aniele, stróżu naszej szkoły.
Aniele, choć już nie cofnie się czas
i wejdziemy znów w życia mozoły,
pamięć o Tobie trwać będzie, musi!
Jej kajdanami śmierć nie zadusi!

autor

Canis_Luna

Napisany: 2006-11-06 Dodano: 2006-11-13 16:01:31

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie