Do drzewa

Rosła istoto, stłumiona w ziemi
liśćmi szukasz do życia przestrzeni
pnąc się nad majestaty - zielenią
nim gałązki uczuć się zakorzenią

Spokojem nieba liście uśpione
Bezkształtnym uczuciem zniewolone
Błądzę zmysłami po marmurze nerwów
By dotknąć kroplą deszczu najgłębszych cierniów...

Cisza złagodzi twe wzburzone cienie
Wyszepce bajkę nad czym zdumienie
Księżniczki wpatrzonej w lekkie tańce
Dębu wzniesionego nad nieba krańce



Jak ona niegdyś oczarowana stała
chyląc głowę ku twojej potędze
Tak ja dziś przychodzę oniemiała
Zamykam boskość w złotej księdze

Opisać cię źrenicą
Gdy przenikasz przestworza umysłu?
Ja jestem rozpędzoną lwicą
Ty, ukojeniem wzburzonych zmysłów...

autor

my-void

Napisany: 2007-12-03 Dodano: 2007-12-06 21:53:28

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie