Do ducha epoki minionej

Romantyczny okresie burzy i naporu – upadnij!
Bibilijna arkadio przybytku szczęścia –wróć!
Dość niezrozumienia i walki cieni ze słońcem!
Dość straszenia każdej uniosłości rychłym końcem!
O sielankowy okresie cudnej krainy – męki me skróć!
Kraino mleka i miodu czarne niebo nade mną rozjaśnij!

Wyjdźmy utrapieni z prochów narodowej urny
Na światła jasności promień krainy górny!
Precz z cichym serca głosu echem!
Precz z mistycznym tamtej ludzkości grzechem!
Rozumu i zrozumienia nastał czas błogi,
Wyściełając nam nie cierniem, lecz kwieciem drogi.
Szczęśliwości prawdziwej zaznasz słodki smak,
Gdy nie duch, a słowo da Ci woli znak.

Polsko! Chrystusie narodów tejże Europy
Na piaszczystą ziemię połóż uskrzydlone stopy!
Chmur obłoki pierzaste nie dla ludzi rozumu,
Ale pogrążonych w chorobie wieku ludzkich uczuć szumu.

Ty co tyle zamętu w życie Nasze wprowadzasz
Bogactwem swych łzawych wylewów uczuć nie dogadzasz.
Byleś w kocioł wielki Nasz narodowy nalała czarnej polewki.
Mieszając w wywar każde słowa górne – durne!
Wylałaś, o epoko na nas łzy z wielkiej konewki,
Zakrzewiłaś w nas nadczułość i nie szczęśliwość,
Zasadźmy na nowo zrozumienie i miłość.

autor

--Patryk--

Napisany: 2008-05-10 Dodano: 2008-05-29 16:55:41

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie