Do inteligencji

Jak liść na wietrze
W górę się wznosi
Jak ptak
Buduje gniazdo w starym drzewie
Tak najoczywistsze w świecie jest
Pragnąć zdobywać
I posiąść Ciebie
Ty
Która znasz tajemnicę głębi
Ludzką słabość
Łez krwi przyczyny
Koniec w „Teatrze życia” tragedii
Czy puentę szczęśliwej farsy komedii
Pieśnio mądrości
Hymnie przejrzysty
Itako Odyseusza
Niejeden śmiałek
Podążając do Ciebie
Na wieczną tułaczkę wyrusza
By na zakręcie kolejnej drogi
Wypaść i strawić się w ogniu pożogi
Lub dostąpić zaszczytów bohatera
W obliczu bólu potu i cierpienia
Aby na mecie
Zabrzmiał hymn chwały
A nie tren
Od ciężaru Twej śmierci nabrzmiały
Mimo tej całej wielkiej przenośni
W jednym na milion umyśle
Choć część Cię zagości

autor

olar

Napisany: 2008-04-11 Dodano: 2008-04-12 15:11:39

Ten wiersz przeczytano 2118 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie