Do końca swoich dni...

Było tak słonecznie tak pięknie
Świat był kolorowy jak tęcza
ptaki grały na swojej gitarze powitalną pieśń
strumyczek swoim szumem zagłuszał moje słowa

przyszła nagle prawie już wszyscy o niej zapomnieli
sanki każdy pochował i zostawił na pastwę losu
chłód zawiał w okna me i nic nie mogłem zrobić
i nadeszła ta chwila której tak się obawiałem

dlaczego teraz ? dlaczego teraz !!!!!!
nawet teraz krzyk nie pomoże
tak pięknie było i teraz znów się zaczęło
zima w moim sercu nastała

i co ja mam zrobić teraz no co ??!!!!
nawet łzy zamieniły się w sople lodu barwione na czerwono
palce krzywe odmawiają posłuszeństwa
rozum? nie wiem co to jest teraz

walczę z tym lecz trudno jest walczyć z samym sobą
zapomnieli wszyscy o mnie bo radością są przepełnieni
nie widzicie tego ?? bo macie okulary anty smutkowe założone

siedziałem sam w pokoju szklanym
nie mogłem się wydostać
widziałem Ciebie i innych jak się uśmiechaliście
pękły Ci szkła okularów Twych
zobaczyłaś obraz którego nie chciałaś zobaczyć

cień człowieka który nie powinnaś zobaczyć
podeszłaś otworzyłaś klatkę mą
wzięłaś mnie za rękę i z uśmiechem
poszliśmy na herbatkę jak by nic się nie stało

dlaczego ? zapytałem się
a Ty na to
nastała chwila na którą tak długo czekałam
bo zobaczyłam cień człowieka który
będę już widziała do końca swoich dni.....

autor

wolusiowaty

Dodano: 2007-03-14 20:36:44

Ten wiersz przeczytano 554 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie