Do Ludzia

Nabrałem nadziei i wiary w ludzi,
Myślałem, że ludź się z życia obudzi,
Prosiłem, błagałem, lecz nikt się nie trudził.
Wyśmiali.

Jak domokrążca pukałem w sumienia,
Mówiłem, że zmiana wszystko pozmienia,
Że nie tylko ciałem są nasze istnienia.
Ignorowali.

Widziałem błysk oczu i zrywy duszy,
I gdy już myślałem; skorupa się kruszy...
Pojąłem, że tylko kruszec ich ruszy.
Daremnie.

Nie chciałem już więcej przechodzić katuszy,
Więc z duszą pognałem, by zaszyć się w głuszy,
Jak chcecie, to tońcie w niewiedzy po uszy.
Beze mnie.

Pobyłem ze sobą, pojąłem wiele,
Lecz gdzie są bracia, gdzie przyjaciele?
Samotność przepiękna, lecz nie jest tu celem.
Jednoczmy.

Upraszam więc ludzia, bo świat jest w chorobie,
Widź siebie w innych, a innych w sobie,
I życie dla bliźnich, niech będzie Ci drogie.
Niezwłocznie.

Lecz wiedz i pamiętaj, by prawdzie sprostać,
Ze sobą musisz w zgodzie pozostać,
Bo rzecz w tym, by dawać, nie żeby dostać.
Spróbujmy.

Bardziej niż dotknąć, poczuć to życie,
Nie przestać się stawać w pełnym zachwycie,
I w duszy śpiewanie i w serca bicie,
Wsłuchujmy.

Gdy zmysłom nieznane szepty usłyszysz,
Zegar Twój zwolni i myśli wyciszy,
A spokój będzie Ci towarzyszył.
Odrzucisz zwątpienia.

Lecz nim odpowiedź zaczepi Cię sama,
Po mądrych księgach roznosi się fama,
Że w każdym sercu jest pewna brama,
Do zrozumienia.

Bo każdy sam sobie odnaleźć ma drogę,
Przez taką bramę, przeżywszy trwogę,
Gdy przejdzie, szybciej zjednoczy się z Bogiem.
To cel istnienia.

I nie mam praw żadnych, by Cię pouczać,
Chcę tylko pomóc, nie chcę narzucać,
Każdy swój czas ma, by zacząć szukać,
Więc powodzenia!

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2018-04-13 Dodano: 2018-04-13 07:00:02

Ten wiersz przeczytano 1034 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie