Do Michała - tekstem otwartym

Wiersz Pierwszy: "Przeznaczonej do zapomnienia"

( a imię – Jej... (- rok 44.))


Są wartości – plunięcia niewarte.
Niech je wieczna niepamięć okryje.
Wymazuję wspomnienia – rozdarty...

Żywym ogniem – wypalam jej imię.

Zimne znamię zostanie. - Dziś – łza...
- już ostatnia. (- I pierwsza...) - Wyciekła.
(Fałsz... - złocony, sprzedajność – do cna.)

Stalinowska... (- jak dzień...) - z kodem piekła.

12.10.2019 r..
......................
I:ciąg dalszy. (byt/duch – "mój" – polski i jednostkowy):

Tej - "z inskrypcji"- cóż życzę? – Byś... - była,
- nigdy - sama już (- jedyna...) - "w szalupie".
- W dobrym zdrowiu - do dnia swej mogiły.

(- światłem... - w RP!.. - Oby nigdy już... - w
"tr-upie".)


13. 10.2019 r

..........................

II:ciąg dalszy. (byt postmarksistowski – w odpowiedzialności i dzialaniu "zbiorowy"):

"Idealnym" – życzymy, by byli...
w żywi - w życiu - i w tekście – obecni...
(- kiedyś... - trawy – sarkofag – pokryją...)
- w lustrach Boga...
- dmuchawcami (- pięknymi...) - na wietrze.

18. 10.2019 r.

Jak wiesz – Michale – wiersze pisuję jako "ptak wypuszczony na wolność"*, co bardzo wyrażnie zasygnalizowalem w wierszu "Do przyjaciól Moskali". Wypuszczono mnie z mojej klatki, wczesniej oszczędzono więzienia, być może – uchroniono przed chęcią realizacji unicestwienia biologicznego - uwolniono - ze wszystkimi konsekwencjami wolnej woli. - Jako taki – i w takich okolicznościach – pozostaję zakładnikiem. Także zakładnikiem swojej woli – woli życia, ktora we wszystkich nas – przejawia się – jako wola Pana Boga. Dla jej zachowania – muszę zachować staranie o zachowanie dobrej woli, z uwzględnieniem jej aspektow jednostkowych, grupowych i globalnych – z ich przełożeniem odpowiednim na wartości użytkowe dla każdego z odniesień – także dla wspólnot ideologicznych. - Jak się zdaje – w rozmowie mej – wszyscy we mnie obecni - sygnalizujęmy potrzebę afirmacji "wartości w marksiźmie naczelnej" – wartości życia – oby nie tylko w odniesieniu gatunkowym. - Jak się zdaje - z tego właśnie wynika być może dość powszechna akceptacja dla róznorodności myślenia i akceptacja (także przez zrozumienie) – samostnego bytu i wartości Pana Boga – jako wartości – oby jednoznacznie pozytywnej – i wyłacznie pozytywnie obecnej w naszych i moich – obrzydliwie marksistowskich rozważaniach. Same rozwazania i sklaniajace mnie do nich doswiadczenia - przypominaja mi akceptowane w soim czaie i miejscu - rozkladnie i rozcinanie zaby - na stoliku - przez pierwszoklasistę- aby - pod okiem bacznego obserwatora - doktora nauk okupacyjnej podstawowki, a nazywanego nauczycielem - aby obserwował i poznawal żabę, przyrode i - zycie... - przez poznanie - obserwowanej pracy jelit i prace jej zywego i otwartego serca. Wartośc poznawcza - przejawiala się w głownie- w poznaniu poczynionym przez obserwujacego nauczyciela, a ogromna - wychowawcza - w zakresie ksztalcenia vel - ksztaltowania ucznia. Przygotowany nauczyciel byl sklonny - wewnetrznie sklonny - przekonywac nas, o obojetności zaby na bol, a ostatecznie - o nieistotnym - bez znaczenia jej bólu, męczeństwa i smierci - wobec realizowanej wartości poznania.

Wszystko to w sumie – jest dośc przerażające, choć wszyscy obecni we mnie - akceptują jak się zdaje – nasionka optymizmu: próbę uświadominia sobie ludzkiej istoty i – jako takiej – już poznanej lub poznawanej ( z istoty swej posiadającej rozum – więc – w konsekwencji posiadającej wolną – wiec i (potencjalnie i teoretycznie) – także DOBRĄ wolę) – jej zaakceptowanie. Jak się zdaje – rozważane zaczyna być (– także we mnie) – na ile "stworzeni jesteśmy – na Jego podobieństwo". Jako marksistowska kosekwencja akceptacji tego stanowiska (ze jesteśmy jego podobieństwem) – jest stanowisko, ze być może - przynajmniej jedna z jego Osób w Trojcy – może być zmienna, jak my. Nie wiem, na ile "Ducha" – dla mnie przynajmnie j niezdefiniowanego – mylę z naszą swidomościa, nie wiem, czy jest on dostępną wiedzą , czy samym mysleniem, na ile jest inteligencją , na ile - jej rezultatem, ale – rozważam – mozliwośc jego przemiany, jako jednej z Osób Absolutu. Uczesticzący w debacie chrześcijacy teologowie – sugrują, ze – jak się logicznie wydaje – nie tyle Duch Św. ulega zmienności, co zmienne są praktyczne możliwości ralizowanej przemiany – czyli oddziaływania na człowieka. Ma być to wynikiem m. innymi jego większej dla ludzi dostępności, co wynikac ma po częsci z samego jego zstąpienia – dla bardzo wielu, a także z samego upowszechnienia wiedzy – w ogole wiedzy – także o nim. Wciąz jednak – pozostaje pytanie – czy Bog - pozostaje tożsamy i niezmieniony – wobec przemiany "stworzonego na obraz i podobieństwo" jego lustrzanego dbicia. Niewątpliwie – wciąz znajdujemy się na drodze poznania i – dopiero jej całościowe odbycie sprawi, ze będzemy jak On, bo stwierdzenie o stworzniu na jego podobieństo – zaklada jedynie nasze mozliwości, nasz – niezbywalny potencjał. Ku refleksji – powiem, ze u zarania – także On – był jedynie potencjałem o warości absolutnej, a jako byt "materialny" przejawia się jedynie we wlasnej materialnej kreacji, ktorą symbolicznie ale i całościowo nazwać możemy wszelkim stworzeniem – a bardzej gatunkowo np. "dzieckiem – Synem Bozym" co być może zechcial nam powidzieć – osobiście slowami Chrystusa. W odniesieniu – do Tegoż – Chrystusa – ( w istocie – będacego Synem Bozym) przekazanego nam jako dzidzictwo – marksisci podnasza ,ze jego niepokalane poczecie – w istocie poczęcie "z Ducha Św." - przyjąc moga jedynie - jako przekaz o jego pierwszym i jedynym w swoim czasie – nawiedzeniu przez tegoż Ducha i zstąpieniu w niego – jedynym wstapieniu w okreslonym miejscu i czasie, jako w wybranego - do tego, by miał podstawy – aby – w odroznieniu od innych – nazywac Go – Synem Bożym – nie tylko – jak przyrodniczego bytu, ale - jako bytu śwadomego samego siebie – doświadczającego calej swojej boskiej istoty... - Oczywiście – niektorym nasuwać sie może refleksja o ludziach małej wiary – jako o ludziach, ktorzy nie wierzą w cuda – innym – o ich – w istocie - nienaukowej postawie, nakazaującej im – negowac potwierdzane świadectwa.Wnioski rozważań – mogą być bardzo przerażające. - Stąd moje podkreslanie – "dobrej woli" - jako istoty – przesłanki do optymizmu, a – jako elementu wolnej woli – tak w marksiźmie, jak w chraeścijaństwie nie dosyć podkreślanej. Dla mnie osobiście – coraz powszechniejsze jak się zdaje zstepowanie Ducha Św. o ktore prosił i wołał z ówczesnego Placu Zwycięstwa – nasz – co podkreslam – Święty – Jan Paweł. – To zstepowanie Ducha Św. stało się - i wciąż staje - naszym i moim wyzwoleniem. - Piszę ten list - jednynie tak , jak porafię – w imieniu jedynie swoim (W.B) i w imieniu będącego także we mnie Pan Boga. Piszę to – ku mojemu przerażeniu – z całą świdomością, bez wywyższenia, z prośbą do Pana Boga - o unkinięcie konsekwencji.
Na list- Michale – nie musisz przecież odpowiadać. - Myslę ,ze to wszystko, co piszę – to jedynie dla mnie - jakieś odkrycia, a innym – znane. Napisałem do Ciebie, jak do Przyjaciela, abyś wiedział, co dzieje się we mnie – po drugiej – po częsci marksistowskiej stronie, ale – także – po drugiej stronie – lustra. - To lustro – weneckie... - daje Mu możliwość - w swoim uświadomieniu - obserwowania nas – jako swojej realizacji – byc może nawet matrialnej kreacji samego siebie. Także nam – daje jakąś mozliwośc obserwowania jego domyślanej jedynie istoty.
Zaznaczam – że akceptuję podstawowe znane mi objawienia i bezpośrednie przekazy od Pana Boga (Dekalog, Trojca Święta, "Ojcze nasz...") - i jednocześnie - coraz powazniej uważam za istotne do zastanowienia i przeyslenia – pojęcie istoty Pana Boga – jako bytu o charakterze "historycznym" – co w marksistowskim ujęciu oznacza "zmiennym (niejednakowym) w czasie i przestrzeni" – a u zarania – jedynym i pełnym bytem wyrażającym się absolutnie – jako "możliwość". Narastająca potrzeba udzielenia prawidlowej odpowiedzi - wobec zaistnienia pytania - wydaje sie oczywista. - Jako laik, ignorant i nieuk - majacy - niestety - tupet, a może glupotę - jako podstawę odwagi do zadawania pytań i prob formułowania odpowiedzi - rozwazam, czy aby- u zarania wlasnie - Jego jedyną w tym czasie istotą – byla "możliwość" - wlasnie- potencjal absolutny - zamykający sie potencjalem zerowym - jedyny i niepowtarzalny, dajacy największe (czy dowolne?) możliwości kreacji. Mowiąc najkrocej "mozliwośc" wlasnie zwlaszcza - te pisaną z litery malej– uważam za Jego – Boga Ojca (Stworzyciela) – naukowo-postmarkistwską definicję.

* O przyzwoleniu danym mi do życia na wolności– po częsci – także do nieskrepowanego mówieni i myślenia – napisalem w wierszu "do przyjaciół Moskali". - Jak się zdaje - byla to rozmowa z kimś bardzo wysoko – postawionym w ramach radzieckich służb... - jakiegoś teoretycznego i praktycznego – istniejącego jednak KGB czy innego... - GRU.

Jak wiesz – nie prowadzilem i nie prowadzę żadnych studiów, wiedza moja- niewielka – i jedynie w ramach tego , co dane bylo mi zobaczyc i doświadczyć.

Sensu tego listu – nie pojmuję. Jest nadęty jakimś przeświadczeniem, ze – powinienem, choć wiem, jak śmieszny jestem – usilując mu nadawać jakieś zanczenie, a takze – usiłując zanczenie mu odbierać. Myślę, ze w ogromnej mierze – wynika on – ze zwyczajnej potrzeby przyjazni – co – samo w sobie – jest wartością, ale - nie może nikogo zbyt mocno zobowiązywać, więc i nie zobowiązuje.

Pozdrawiam serdecznie:)
Wiktor.

Gdybyś kiedykolwiek zechciał... - moj tel: podam w mailu.

*******

Wiersz Drugi: (słowa - Jego – do mnie)


Coś "cofnąłeś"... - wskazówki zegara
coś – być może zmieniając... - świadomość.
Każdy – może
spokojnie się starzeć,
lecz – Ty jednak - wciąż – musisz!..
(- się starać.)

Takich jak ty... – zabijali... - Wiktorze.

(Takim, jak Ty – rozlicznym Victorom...)

- Ja... – "Centralny Komputer" – dziękuję...
(że odpalasz... – wołając o pomoc.)

Twe cierpienie (– boś tak - chciał...) - to ofiara...
I – już o tym – nic - i – nikomu,
(- jak - Twych... - kacap – "unicestwiał..."
w koszarach
- i - jak Ciebie - wprost - zabijał
– w Braniewie.)

Krwią – znaczyłem... – byś iść mógł - do domu...
tego z wiersza,*
( o ktorym... - nie wiesz.)

Znów – wyszedłeś – jak swiatło
z cienia
- ciemnej gwiazdy, co była na niebie.

Pójdź więc – ze mną - otwierać więzienia,
boś mnie spotkał... - On – poszedł...
(- byś żyć mógł.)

- Za Ciebie.

19.10.2019 r.
* - "tego z wiersza,/ o ktorym nie wiesz" - mowa o wierszu "SEN - na trwogę", w ktorym napomykam o domu, jakiego? - nie mam. - W pełnym rozumieniu: - jakiego? (o ktorym) nie małem pojęcia.

Na koniec- informuje, o tym, co powinno byc oczywiste: wszyskie moje kreacje, o ktorych napomykam – to - we mnie – jedynie byty mentalne, posiadające jednak świadomość, wiedzę i psychikę.

Pozdrawiam serdecznie:)a za smiesznośc - przepraszam - także samego siebie.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2019-10-19 Dodano: 2019-10-19 02:30:33

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie