Do natchnienia

Natchnienie, skieruj wiatr w moje żagle
Niech uderzy mnie, jak piorun nagle
Z nienacka wyłaniając się i ginąc w mroku
Stu nieistotnych myśli natłoku

Nie widziałem cię już od miesiąca
Jak kiedyś pisała Jasnorzewska
Wszak miała w sobie kunszt tysiąca
Wspaniałych, niczym stal dalmaceńska

A ja, zwykły na świecie śmiertelnik
Jak rzucony w morze sztuki pustelnik
Spłonę w talencie jej i jej podobnym

Skrywając w sobie z żalem krnąbrnym
Nie użyte pokłady energii
Przez ludzkość pocięte na plasterki

autor

plumkacz

Napisany: 2017-10-22 Dodano: 2017-10-22 23:41:53

Ten wiersz przeczytano 639 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Sonet Klimat Romantyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie