Do pani Doctus

Pani Barbarze Tarasiewicz

Ty pokazałaś mi śpiew trawy wzburzonej wiatrem,
Otworzyłaś mi oczy, bym ujrzał tych, co szukają tak jak ja
Nauczyłaś mnie odwiecznego śpiewu kamienia i drzew...
Odsłoniłaś mrok i światło przeszłości przysypanej liśćmi fałszu...
Przelałaś swą wiedzę ze źródła niewyczerpanego - z głębi twego umysłu i serca
Zmieniłaś mnie, jak kowal czyni bryłkę metalu pięknym i użytecznym narzędziem,
Sprawiłaś, że umysł mój błyszczał jako doskonała lampa oświecająca innym drogę....

Dziękuję Ci
Dziękuję za to, co dla mnie zrobiłaś
i za to, czego nie zrobiłaś jeszcze, a w przyszłości uczynisz...

Wiem, że niedługo wiatr czasu zerwie mnie jak latające nasienie mlecza,
I może nigdy więcej nie ujrzę twego oblicza,
Kiedy o tym myślę - "Smutno mi, Boże"
Lecz chcę,
Chcę, abyś wiedziała,
Co zawdzięczam Tobie, Twej wierze, słowom, nadziei pokładanej w każdym uczniu....
Wkrótce los rozłączy nasze drogi,
Które na moment połączyły się....

Ostatnią prośbę mam do Ciebie, jako syn błaga umierającego ojca
O to, by pozostał....
Kiedy wiatr czasu uniesie mnie w czasoprzestrzeń odległą,
Kiedy postawię stopę, gdzie nie dosięgnie twe ludzkie oko,
Bądź przy mnie, jak duch dobrej matki nad jedyną córką,
Chciałbym słyszeć w wietrze twój oddech
A chmury niech mi niosą Twe słowa,
Które odkryły....
Odkryły mnie na nowo

Pani Tarasiewicz jest moją nauczycielką języka polskiego, ale także kimś znacznie więcej, bowiem szczególnie jestem z tą osobą związany - to moja osobista nie tylko nauczycielka ale i przewodniczka, która pomogła mi rozwinąć skrzydła i stać się nie tylko znawcą praw przyrody ale nauczyła mnie, jak mam rozwinąć swoje skrzydła jako humanista. W tym wierszu pragnąłem zawrzeć moje uczucie szczerej wdzięczności dla tej osoby. Autor

autor

Dairya

Napisany: 2006-03-16 Dodano: 2007-04-01 12:46:22

Ten wiersz przeczytano 750 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Szkoła

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie