do poety

:))))) - Sławku! - dzięki:)) - za dobry humor:)

Pewnie bardziej bym mógł wgryźć się w Twoje strofy
gdybym znał twórczość tego pana. A Twój wiersz jak
poziom wody na Wiśle w Miedoni Poziom nawiasów w
normie :))) Pozdrawiam z plusem:))

Renatko! większośc luzi stara się chonić - lub utając
to co najbardzej osobiste. Nie wiem dlaczego - pewne
znane mi lub nowopoznawane osoby - mówiły wprost -
jużprzed lay, ze zane jest im cale moje życie: dzień
po dniu - również to ,czego nepamiętam, Mam sporo
przeslanek, by dać im wiarę - przynajmniej w tym
zakresie. Od tego czasu - zmienilo się wiele, ale... -
nie chcę Was straszyć:)))

W bardzo oryginalny sposób ( i chyba jedyny tu na
Beju) odkrywasz kawał swojej duszy, piszesz nadzwyczaj
ekspresyjnie. Zgłębiam Twoje słowa z dużym
zaciekawieniem.
Pozdrawiam serdecznie:)

Aniu! - ten tekst zwiera tyle, że krytyk literacki
może jedynie krązyć i szukaćw domyslach. - W.J. - i
podobni- ale i bardzo odmienni - znający moje zyciowe
kroki - odczytać mogli więej. - Jednak jak się zdaje -
nie ma tu niczego, co powinno zostać nieujawnianą
tajemnicą.
Pozdrawiam serdecznie:)

Skoruso! - w istocie - jak przytłaczająca większoścz
nas - od urodzenia bylem przeciwnikiem totalitaryzmu.
Owszm - nie wiedzialem o tym ,jak i o wielu sprawach
będących podstawą życia. Ustrojowo krytyczny stosunek
do rzeczywistości - mialem od - prawie - od początku
studenckiego okresu życia. wstapienie w szeregi
funkcjonariszy panstwowych ( prokuratura) -
motywowalem ( nie abstrachując od chęci zapewnienia
sobie pozycji spolecznej) - motywowalem chęcią
realizacji prowadzącychw krokim czasie do zmian
ustrojowych. co jest pewne p braklo mi pomocy Pana
Boga, bo nie szukalem jej. - Przygoda urzędnicza-
musiala zakoończyć się totalną klęską - i wypluciem
mnie - najpierw przez wojsko (rok slużby) - póżniej
przez prokuraturę.
Pozdrawiam:)

Osso! - masz rację, ze jestem egocentrykiem. - Piszę
przewaznie o sobie. Nie dlatego, ze uważam się za
bardziej wyjątkowego, niż ktoś inny. O kwiatach -
moglbym pewnie, ale - jezeli cokolwiek bym wniósł - to
niewiele. wciąz jeszcze o ludziach możemy powiedzieć
więcej , niż o innych zjawiskach. - siebie -czasami
traktuję, jak egzemplarz do prezentacji. Osoby
zainteresowane - od lat - wiedzą o mnie dużo więcej,
niż ja. - tak więc internetowe obnażennie niewiele
wnosi.
W wyniku pewnego zyciowego kroku (charakter i
przyczyny - łącznie z uwatunkowaniami - pomijam) - na
wiele lat - pozostało mi tylko staranie o
zabezpiecznie życia biologicznego i realizowanie się
(funkcjonowane) - tylko na plaszczyźnie mentalnej. -
to ostatnie wyjaśnienie - odnośnie Twojej uwagi o
znaczeniu imaginacji. - Natej plaszczyźnie -
schizofrenie - jako moją zdjagnozowaną jednostkę
chorobową - wydaje mi się ,ze można pozostawić na
boku.
Pozdrawiam serdecznie:)

Lubię Twoje refleksje Wiktorze... o wiele bardziej niż
zlepki słów wierszy które są martwe... twoje teksty
zawsze żyją ;-) pozdrawiam

" dzisiaj widzę na wodzie moich oczów klęskę...lepiej
później niż wcale...widzieć...pozdrawiam.

Wiktorze, mam nie tylko wrażenie, że każdy z Twoich
utworów ma podłoże autobiograficzne — często sam to
podkreślasz. Każdy z nich jest poniekąd takim
osobliwym kawałkiem CV nawet. Może właśnie tak i
właśnie to jest:
„In my imagination, the best way is...”
Pozdrawiam serdecznie.

Abandonie! Mariusz no W.J. nie ma nic. W.J. wraz ze
swoim środowiskiem - to bylo tło mentalne mojego zycia
w określonym czasie. Jego osoba - w sposób nie
postrzegany - starała się - jak "duch" stać za plecami
kazdej z tych osób. - dobrze to czy źle? - dożylem
dzisiejszego dnia.
- A dalej? - czas pokaże. - Tamtych generałow już nie
ma. W.J. - także spoczywa... - w grobie.
Pozdrawiam serdecznie:)

Dobry wiersz wspomnieniowy. Ważne, żeby robić to, do
czego ma się przekonanie, choć nie zawsze było to
możliwe.

Trochę mnie zastanowiło w dedykacji połączenie
Mariusza z W.J. :)

Pozdrawiam.

Marylko. Maestro, Krysiu i Anno: tó rzeczywiści sa
jakieś podsumowania, osobist rozrachunki. Trudno
powiedzieć , na ile z historią - jako faktami o
znaczeniu społecznym i politycznym, a - na ile jedynie
ze stanami mentalnymi ( w ktorych bylem uczestnikiem
zdarzeń historycznych). - trudno jednoznacznie
zaszufladkować to jako megalomanię ale i trudno przed
takim zaklasyfikowaniem obronić się: w sensie
psychicznym - moje stany mentalne uwaażałem za równie
naturalne- jak wykonywana przeze mnie praca - np. w
mikroskali - prowadzącego firmę i mającego w niej
status pracownika fizycznego.
Pozdrawiam serdecznie:)

Bardzo osobiste rozliczenie się z sobą samym- to
oczyszcza.
Masz swój styl i nie musisz pisać tautogramów.
W Twoich wierszach jest ogromny ładunek emocji.

Jastrzu! - co do przynależności organizacynej:bardzo
krótko - należałem. dałem wciągnąć się, bo prowadzący
nas - zapowiedział,ze chce nas naucać nnie ieologii,
ale realizowaniaa swoich dązeń. Sprawy wzięliśmy we
własne ręce: organizacyjnie - przygotowan była już
manifestacja -proest obejmujący wszzystkie srednie
szkoły w Warszawie - ale... - dzialaliśmy - jako
organizacja - na zasadach legalizmu:na emonstrację nie
dostliśmy pozwolenia władz. - "pan od historii"
odszedł do PAN a nwa nasza ZMSówka wpisała mi do
ksiązeczki adnotację w mieijscy na zaznaczenie
szczególnych wyrożnien że nie poziadam stroju
organizacyjnego. Uwagę te - wpisał mi i koledze
(dzisiaj znany antykomunistyczny historyk) gdy z
pierwszego zebrania - ucikliśmy radośnie na jej oczach
przez okno.