Do przyjaciela

dla samotnych listopadowych wędrowców

Nie wiemy nic. I to nas różni od nich.
Nie znamy siebie. Chodzimy jak wiatr
Po drogach smutnych zawleczonych stopą
aż w ślepą perspektywę. To się zmienia
w przemawianie do ptaków, opatrywanie nieba.
To są zajęcia twoje i to jest twój świat,
który w strzaskanym lustrze dnia
chcesz znaleźć całość swego przeznaczenia.


Mój przyjacielu, smutkiem dopełniany
Rozwłóczony po cierpkich tajemnicach bram.
Przed wystawą przystajesz. Patrzysz na neony.
Miasto szykuje groźne swe narzędzia.
Już twoje serce czeka i drżą twoje kości
Rękę wyciągasz – prosisz. Ty, mój brat i sędzia•
Kiedy pośrodku nocy, brzegiem snu
Wędrują cicho smukłe nogi samotności

autor

puhen

Napisany: 1988-11-20 Dodano: 2006-11-30 21:51:17

Ten wiersz przeczytano 1118 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie