do przyjaciela

Mówię
dwa słowa
nie kończę
Ty i tak
rozumiesz

Płaczę
łzy ocierasz
pocieszasz
jak umiesz

Zabierasz
zmartwień brzemię

Usuwasz pajęczyn
lepkie nitki
jak dziecku tłumaczysz
że świat nie taki
brzydki

Popychasz do przodu
w światła
piękną stronę

Z dołu wyciągasz
który ludzie
wykopali

Obmywasz z ziemi
choć oblepiona jestem
brudem
godzinę
do głowy kładziesz
że to
ja właśnie
jestem cudem

I choć zakochać
w sobie nam
się nie udało
to dar o wiele
większy
niebiosa mi dały

przyjaźń co do końca
przetrwa
promień słońca
w mym życiu
ciepły wspaniały

Wracaj już
z tego Wiednia
Przyjacielu drogi
bo smutno
bez Ciebie
życie poszarzało

bo na odległość
Ciebie w mym życiu
zdecydowanie
za mało

autor

halka39

Napisany: 2007-03-04 Dodano: 2007-04-03 20:44:19

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie