Do przyjaciela
"Na samotność skazują człowieka nie wrogowie, lecz przyjaciele."(Milan Kundera)
Możesz mówić, co tylko chcesz...
bo swoje przecież i tak wiesz...
Ale nie licz, że Cię posłucham!
Nie myśl, że znów zaufam!
Mimo wszystko dziękuję...
Twoja to zasługa kim się stałam.
Twoja, że straciłam to, co miałam...
-naiwną wiarę w ludzi i ten świat,
głupią nadzieję, którą rozwiał dziś
wiatr...
Teraz będę skałą, której nie poruszy
nic.
Obojętność - to w niej będę tkwić.
Dzięki Tobie...zrozumiałam wreszcie:
"Nie można tak ufać ludziom".Uwierzcie...
Komentarze (3)
Jakbym czytała o sobie.. Przyjaciel to największy
skarb człowieka, lecz czasem zdarzy się, że to
największe przekleństwo człowieka.. Nic nie boli
bardziej niż cios zadany właśnie przez niego.. lecz
właśnie dzięki niemu mamy tyle wspomnień, do których
warto wrócić, mimo, że nie jedna łza kręci się w oku
na myśl o nim.. Cudnie napisane :)
Takie bezgraniczne zaufanie może być niedocenione.
Przynieść fatalne skutki.
Np.utracić przyjaźń, zamiast ją zcementować. Wiersz
ładny.
Pozdrawiam.
Bardzo mi się podoba, taki prawdziwy i szczery,
przyjaciel który potrafi pomóc otworzyć oczy na
prawdziwy świat jest wiele wart:)) Pozdrawiam