Do przyjaciół

Wy , którzy życie moje rozerwaliście na strzępy
odpuszczam wam , nie chowam do was urazy
choć żerujecie na moich błędach jak pustynne sępy
ja nadstawiam drugi policzek na wasze kolejne razy
Wy czarne kruki , wszelaką mądrością nakarmione
plujecie jadem na czyste dusze wy rozumów zjadacze
to przez takich mędrków serca człowiecze są wystrzępione
i zamiast dobro wytwarzać to szykują palące kartacze
Nie winię was bo jakże mógłbym przyjaciół obarczać winą
lecz trzymam się teraz od waszego Uniwersum z daleka
nie szykując zemsty a spokojnie leżąc sobie pod Iwiną
bo w końcu jestem człowiekiem i będę czekał na człowieka
W cieniu tak jak przez całe życie bo tam moje miejsce
gdy się zjawi nie zgardzę nim jak tłum uczonych gawiedzi
wysłucham , zrozumiem , otworze przed nim swoje serce
bo tak mnie na uczono by być człowiekiem wśród niedźwiedzi !

autor

johnmaclane

Dodano: 2012-10-16 11:03:05

Ten wiersz przeczytano 576 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie