Do słońca.

Spoglądam czasem w twoją stronę
w zachwytu niemym krzyku
gdyś takie pięknie rozświetlone
miliardem wołasz mnie promyków.

Spoglądam rano gdy jeszcze rosa
u stóp się ściele srebrnym dywanem
kiedy na kobiet tańczysz włosach
co lgną do ciebie wiatrem rozwiane.

Spoglądam także koło południa
kiedy się wznosisz na szczycie nieba
a moja droga jeszcze tak żmudna
łzami się czasem rozlewa.

Wtedy ty złotem spływasz na powieki
niczym kochanka ocierasz je czule
i nie przeraża mnie już marsz daleki
a troski nie są niczym u nóg kule.

Co uwiązane niczym brzemiona
z trudem mi stawiać pozwalają kroki
krzyżem się zdają kłaść na ramiona
kornie dziękować za losu wyroki.

Spoglądam czasem też o zachodzie
jak się purpurą żegnasz ze mną
mówiąc że teraz mnie nie zmoże
żaden los mściwy choć w noc wchodzę ciemną

Ty dalej będziesz rozświetlać drogę
po której idę czasem bez życia
niebo przychylisz mi granatowe
o straż poprosisz brata księżyca...

Andrzej Tomasz Maria Modrzyński
08.02.2016r.

autor

Gladius

Napisany: 2016-02-08 Dodano: 2016-02-14 21:39:31

Ten wiersz przeczytano 1011 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie