Do smutnego człowieka

Nie patrz oczami świata,
nie traktuj jak obiekt
bez duszy i wartości.
Nie spoglądaj przez pryzmat
tego co mają inni.
Nie próbuj uleczyć
lekarstwami śmiertelnymi.
Ciągle będziesz zostawał w tyle.
W ich oczach i tak już nic nie znaczysz,
więc ulecz się
z tej obsesji
chwilą zapomnienia,
czymś głębszym niż nadzieja.
Znów spraw by świat
słyszał tylko twoje imię.
Czuj, że pamięć po tobie
wciąż będzie obecna,
gdy twoja egzystencja
osiągnie ostateczny cel.
Wierz zawsze w to,
że fałszywe jest
stwierdzenie, że smutku
nie da się wyleczyć.
Bo stan psychicznego wykończenia,
to nic innego
jak nasze złe wspomnienia.
Nie ufaj swoim ranom,
które samoistne, bolą cię.
Decyduj o każdej sekundzie.
Rwij z drzew dojrzałe owoce i
sadź rośliny wiecznie żywe.
Otwórz oczy smutny człowieku!
Zostaw przeszłość,
odrzuć nadzieje,
nie licz na łaskę-
tylko ciągle bądź
tą gwiazdą na niebie,
której szuka zagubiony żeglarz!
Bądź sterem i żaglem,
lataj wysoko nad niebieskie krainy!
Przywróć zdrowie swej istocie,
bo łzy łamią twe kości,
krew leje się z ran,
które sam sobie zadajesz.
Choć myślisz, że tracąc czucie,
stracisz ból samotności.

autor

Aura16

Napisany: 2015-01-23 Dodano: 2015-01-23 17:24:09

Ten wiersz przeczytano 749 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie