dokąd zmierzasz?

a jeśli serce w sobie masz
zapłacz nad światem rzewnymi łzami
bo choć już wszystko z siebie dasz
ludzie i tak zniszczą się sami

Wybrukowane chęciami piekło
słów wielkich potok nic wszak nie da
dobro stąd dawno już uciekło
zostały smutek oraz bieda

żadne lekarstwo nie uleczy
ślepoty serca ani duszy
pogoń za złotem oczy kaleczy
chęć władzy ludzkie sumienie kruszy

niewielu myśli o przyszłości
o dniu jutrzejszym naszych dzieci
bo znieczulica w świecie gości
wpadamy w pazerności sieci

tylko nad losem świata wzdychamy
niemocą czynów się zasłaniając
złotem sumienia krzyk uciszamy
głęboko diabłu się kłaniając

a kiedy starość w drzwi zapuka
samotność zajrzy w oczy srogo
to wtedy przyjdzie nowa nauka
za wybór życia płaci się drogo

przestróg słów satrca nikt nie usłyszy
toż on to samo robił w młodości
krzyki rozpaczy zaginą w ciszy
słysząc śmiech diabła złoży swe kości

autor

Sarana

Napisany: 2007-02-02 Dodano: 2007-02-02 04:42:14

Ten wiersz przeczytano 685 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie