Dom
Kiedyś wyglądał wspaniale...
opuszczony
porasta trawą
skrzypiące drzwi
zmagają się z wiatrem
mrok w oczodołach
ścian
smutno wylewa łzy
pochylone drzewa
koją samotność
już nie słychać
odgłosów szczęścia
kominek wygasły
spopielił uczucia
dusza umarła
w ruinie
autor
Baba Jaga
Dodano: 2015-06-28 20:35:53
Ten wiersz przeczytano 1661 razy
Oddanych głosów: 52
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (53)
Przekonujący, smutny obraz, też symboliczny
dom-rodzina.
Pozdrawiam
Smutno patrzeć na ruiny, sugestywny obraz.
Bardzo ładnie serdeczności
Dom to ludzie nie mury...
Ładnie.
Pozdrawiam
Takie miejsca zawsze związane z życiem. Przeszłym.
Pozdrawiam:)
nawet domy zostają sierotami, mądra refleksja,
pozdrawiam serdecznie - uśmiech.
ruiny życia spopielone domy
pozdrawiam
Fajny wiersz Babo Jago ... :)
+ Pozdrawiam (:-)}
Pięknie piszesz :-)))
Bez zadbania murszeje człowiek, kiedyś i domy
umierają.
A obok życie pełną gębą i śmiech zadowolonych.
BJ, pozdrawiam :)
bardzo dobry wiersz, pozdrawiam:)
Szkoda że pusty
Dziękuję Jago za odwiedziny, serdeczności przesyłam:)
Piękny wiersz, takich domów wiele. Oddajesz nastrój
opuszczenia, smutku, przemijania...
Brawo dla Ciebie Baba Jago-:)
Dziękuję Ci bardzo pięknie za wizytę w moich "innych
domach netowych". Serdeczności zostawiam.:)