Dom

jesień 2015

Tam wszystkie słowa już padły
I wszystkie uczucia ostygły
Podcięcia z chęci okradły
Pieszczoty już dawno obrzydły.

Złym celem jedno drugiemu
Siebie mijają i sedno
A było inaczej, więc czemu
Złym celem drugiemu jedno?

Teorie i racje im bronią
Co bardziej ich rani niż stal
Szczęścia już nawet nie gonią
Bezmyślnie wpatrując się w dal.

A gdzież to szczęście powite?
Blask jego gaśnie pomału
W kącie zabawą zaszyte
Przewraca się z piedestału.

Szczęście ma rączki malutkie
Uśmiechem rwie serce na pół
Przyjmuje codzienność cichutko
Szukając rodziców zza chmur.

Zgubione w motłochu znaczeń
Podźgane echem ich słów
Rozumie, że kiedyś wybaczy
Lecz nikt nie zwróci mu snów.

Tych kłótni nie umie przyciszyć
Dorosłość pojmuje w niezgodzie
Gdy w życie by przyszło wyruszyć
Na pierwszej by padło przeszkodzie.

I nawet, gdy im się wydaje
Że ciepło ciągle mu dają
To szczęście go chłonie niewiele
Bo cele ich poróżniają.

Gdyby zabrnęli w decyzje śmielsze
Co mogą ogłuszać jak grom
Niech szczęście będzie mocniejsze
Niż doświadczany rodzinny dom.

Choć pełen miłości i troski
Nietrwały, niestały, za głośny
PROSZĘ WIĘC !!!
Niechże dorosłych słabości
Nie sprawią, by świat był nieznośny.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2018-04-30 Dodano: 2018-04-30 23:22:04

Ten wiersz przeczytano 737 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie