Dom Bezzłudnych Nadziei

Dodam przyjacielu Sławku = ponad 25 lat samotności w
dodatku nieproszony diabeł w domu gości(syn bankrut
pijaczyna,którego przyjąłem z litości
wykorzystał moją niepełnosprawność, postawił warunek
"jeżeli zapiszesz mi cały majątek to ci będę pomagał,
jeżeli nie to szuja sobie opiekuna. więc zostałem w
własnym domu niewolnikiem w 1 pokoiku 2o m. U mnie
mieszka na dziko niezameldowany i mogę go wyrzucić z
domu, ale jak trochę wyzdrowieję.

Ciekawy,lecz smutny wiersz z młodych
lat (dawnych czasów). Dla pocieszenia
nadmienię : wychowałem się w gorszych warunkach jak
opisałeś nawet byłem w piekle a śmierć krążyła przez
kilkanaście lat po części w głodzie
i wychowania bez rodziny. Może kiedyś odgrzebię ślady
mojego tułaczego życia o ile dopisze zdrowie i czas.
Pozdrawiam

Pozdrawiam Sławku i czekam na nowy wiersz :)

Witaj Sławku:)

Ostatnio usłyszałem,że starość to nie choroba tylko
przywilej.I w co tu wierzyć:)

Pozdrawiam:)

Zastrzegłeś, że tu autor nie ma nic wspólnego z
treścią, poza tym, że ją stworzył. I dobrze. Bowiem do
wesołych nie należy. A jednak temat tak bardzo ludzki
i dla wielu osób bliski.
A co byś powiedział na podmiankę tego wersu? =
"tracą swoje znaczenia słowa „jutro”, „przyszły”."
= tracą w słowach znaczenie "jutro" i "czas
przyszły".

Dom bez miłości to jak ciało bez ducha i skazany jest
na zatracenie, + stawiam serdecznie pozdrawiam

Wymowny wiersz, bardzo poruszający.
Bardzo na tak.
:)
Pozdrawiam Panie Sławku.
Kobalt

Smutny bardzo ... jednak najbardziej boli samotność
wśród bliskich osób.
Lubię bardzo Twoje wiersze Sławku - poruszasz
odpowiednie struny duszy.

Pozdrawiam serdecznie
Pat

No cóż można i tak pisać o starości , używać wielu
przenośni , a ona jest okrutna dla peela jednym
słowem.Starość nie radość , młodość nie wieczność +

Nie udała się Panu Bogu starość.Jednak zmieszana z
samotmością staje ością w gardle.Coraz wiecej
pomarszczonych twarzy w oknach szyby w oczekiwaniu ,
że może ktoś sobie przypomni.Wzruszajacy wiersz.

Wzruszający wiersz, pozdrawiam

Piękny, wzruszający wiersz. Nie da się szybko
przeskoczyć do następnego....zatrzymuje!
Pozdrawiam jak zwykle ciepło i serdecznie:)

Dziękuje Sławomir, że zwróciłeś moją uwagę na ten
wiersz. Jak się domyślasz, napisałeś lepiej, ale ja go
chyba wcześniej nie czytałem. I oczywiście nie mam tak
bogatego słownictwa jak Ty.

tu toczy się gra... w domu gra w piłkę zabroniona bez
złudzeń norma wie każdy jest blask i kurzu mnóstwo...
gdy przyjdzie wiatr - syn nie napisze córka też......
życie

Piękna, mądra i smutna refleksja Sławku. Poruszyłeś
wersami...ogromna przyjemmność i lekcja wrrażliwości .
Pozdrawiam :)