Dom moich uczuć

Do drzwi mego domu zapukała samotność
Stara towarzyszka utrudzonej przeszłości
Oprowadziłem ją po pokojach mego życia
Pozwoliłem zamieszkać ze mną.

Stoję teraz na werandzie
Patrzę jak odchodzi, zabierając ze sobą smutek
Podziwiam ją za odwagę i mądrość
Moja samotność

Na ganku kontaktów towarzyskich
Mija się z nowymi przyjaciółmi
Ustępuje im miejsca, pozwala im żyć
Mądra przeszłość

Dziś w domu mego życia
Mieszka spokój, roztropność i pogoda ducha
To moi wielcy sprzymierzeńcy
Bez lęku o przyszłość

Mieszkamy razem…
Żyjemy…

autor

SKKP

Napisany: 2006-12-21 Dodano: 2006-12-21 21:27:14

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie