Dopóki

Utul radośnie chwile codzienne,
uwolnij serce z przewlekłych lęków,
i w obie dłonie chwyć małe szczęście,
Bogu podziękuj.

A ze świtaniem obudź nadzieję,
gdy tylko słońce spojrzy z wysoka,
niech razem z tobą świat się dziś śmieje,
przecież to wiosna.

Dopóki wrota jeszcze dostępne,
wstęga promieni wpleciona we włosy,
uchwyć marzenia w garść jednej ręki,
i szoruj boso.

Jeżeli wpadnie jesienna chandra,
zaczniesz przytulać tylko wspomnienia,
a taka pora jest często martwa,
gasną pragnienia.

I tak znienacka zechce zaskoczyć,
strasząc każdego siarczystym mrozem,
swój biały całun wszędzie rozproszy,
otuli chłodem.

autor

Ola

Napisany: 2015-05-14 Dodano: 2015-05-14 19:54:45

Ten wiersz przeczytano 4978 razy

Oddanych głosów: 125

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie