Dorożka

Leć samolotem krzyczeli,
a ja nie chciałam,
dorożką pojadę, odpowiadałam.
Tą Gałczyńskiego, magiczną,
przez ziemię jeszcze nieznaną,
na czarno pomalowaną.

Niech mnie zabierze,
tam, gdzie zasypia księżyc,
tam, gdzie słońce splata
błyszczące warkocze,
tam pojadę dorożką,
tą zaczarowaną,
świat w niej przeskoczę.

Leć samolotem – nie,
ja w czarnej dorożce sięgnę nieba,
gwiazdy skoszę, jak konieczynę
na zielonej łące, a każda z nich
będzie miała cztery końce.

Niech ta dorożka ma koni dwanaście,
a jej woźniczy niech głośno
batem trzaśnie!
Zabierz mnie dorożko,
jeszcze przed brzaskiem,
abym mogła nocą
kochać się z księżyca blaskiem.

Pędziłam w niej przez morza, lasy,
tulona w jaśminy, wrzosy,
a pod nami samolt głośny,
leciał powoli – zazdrościł.

Przywiozła mnie o świcie szarym,
stukam do drzwi, wołam – jestem!
Mama ściera z powiek sen stary,
i całuje niedobudzoną łzę.

- Matko Boska, a czym żeś ty leciała?

- Mamo, dorożką, dorożką zaczarowaną,
Gałczyński tak prosił,
więc się przejechać musiałam!
I wiesz co, wcale się nie bałam...

autor

LenaLaut

Napisany: 2008-01-09 Dodano: 2008-01-10 00:00:57

Ten wiersz przeczytano 1433 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie