Dotyk jadu wojny

Butelkową zielenią chodzę opasana ja wiosna,
Po mym policzku płynie łza jak wonna rosa.
Pośród szarości świata czuję,
Jak miłość do drugiego człowieka ulatuje.
Podczas wojny nic nie ma prócz goryczy i złości,
A w sercach niewinnych dusz smutek gości.


Piwonii zapach w dymie bomb zemsty ginie,
Czekam tylko aż ta nienawiść minie.
By łąki z powrotem były pełne zieleni,
Tak jak moja suknia, co się w słońcu nią mieni.
Moja cierpliwość ma swoje granice,
nie jest taka jak bezkresne winnice.


Dusze się nęka za głupstwa,
Bo zachłannym ciągle brak bóstwa.
Kiedyś czerń uleci z nieba,
Wtedy zniknie wszelka nędza.
Każdemu miłość w pełni dopisze,
A ja zatracę się w bezdenną ciszę...

autor

Hellen

Napisany: 2009-07-22 Dodano: 2009-07-22 15:32:55

Ten wiersz przeczytano 779 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie