Dotyk samotności...

Piotrkowi...

Nawet nie wiesz jak mi Ciebie brakuje...
Byłeś dla mnie światłem w czasie ciemnych dni,
Nieodgadnionym marzeniem,
Nieustannie trwającą tęsknotą, której nie było końca,
Nie zapamiętanym wspomnieniem wspólnych dni.

Nigdy nie pamiętałeś wszelkiego bólu,
Nigdy nie przestraszyłeś się tego świata,
Nigdy nie upadłeś, aby później nie powstać,
Nigdy nie bałeś się ciężaru krzyża, który Ci dano.

Dziękuje Ci za to, że byłeś, kiedy inni mnie opuścili;
Dziękuje Ci za to, że niosłeś ze mną mój krzyż;
Dziękuje Ci za to, że usypałeś mi grub i rzuciłeś grudkę ziemi na wieko mojej trumny;
Dziękuje Ci za to, że stworzyłeś mnie taką, jaka jestem
I że mogę być inna niż wszyscy...

Ale teraz...
Nie wiem...
Nie umiem...
Nie potrafie...
Ale wierze, że Ty wiesz i to mi wystarcza!

Mój dotyku samotności,
Mój ulubiony wrogu...

[*][*]

autor

nataleczka

Dodano: 2006-04-03 21:28:24

Ten wiersz przeczytano 399 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie