Drgająca perła

Rośliny strączkowe ciężkie i dojrzałe
zwisają z mocno nasłonecznionego krzaka,
nie poruszone wiatrem ani drgną,
rozgrzane czekają na odpowiedni moment.

Tu się zaczyna
droga bez powrotu, tor bobslejowy
wejście do portalu
z drgająca u szczytu perłą,
nasmarowana, błyszcząca i pachnie,
miękka nie kamienna?
Prawie gotowa.

W górę do serca,
osłupiały język odpoczywa
w przejściu z przeciągiem,
nieruchomy nie zsunie się o centymetr.
Ciało oklejone landrynkami,
pieni się ślina,
chwilowe zakłócenia,
zimne poty,
królowa zimy zakrztusiła się lodem.

Dobrze opatuleni saneczkarze
zjeżdżają z wielką prędkością
na sam dół za horyzont zdarzeń
nie wiadomo czy przeżyją?
Ciężka dłoń z siatką ruchomych żył
rusza w pościg, jest blisko.

Puściły nerwy,
język zaczyna się zsuwać.
Zaciśnięte, piąstki
kłute ostrymi paznokciami w kolorze
gotowe były na zadawania ciosów.
ułożone wygodnie
jeszcze mocniej się kurczą.

Kształt Sfinksa
odjeżdża i wraca
kręcąc się w wirze pościeli.

Brak sprawcy, ofiary nie ma.
oddech kończący,
ten jęk nie jest bliski uszom.
Otwarte okna, uchylone drzwi
wpadła bryza morskiego powietrza
i tak jeszcze wiele razy
coraz głośniej.

autor

pro-gnostyk

Napisany: 2015-09-22 Dodano: 2015-09-22 12:12:55

Ten wiersz przeczytano 857 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Radosny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie