W DRODZE...

Słychać równomierny stukot kół,
Gdzieś pociąg mnie wiezie;
Ktoś wiadomość mi przyniesie,
Nie wiem czy ona sprawi mi ból?

Pociąg jakby przyśpieszył z wolna,
Do śmierci mnie wiezie, czy do życia?
Kres to, czy początek bycia?
Taka otacza mnie cisza przyjemna!

Im bliżej celu jestem,
Każdy nerw daje znać o sobie,
Czyż miłość zakopać trzeba będzie w grobie?!
Czyż będzie to bólu gejzerem?

Drzewa w jedną aleję się zmieniły.
Co czeka mnie gdy pociąg stanie?
Jadę do Ciebie niczym skazaniec!
Nerwy w jeden kłębek się zbiły...

Jaki wyrok zapadnie?
Tyś sędzina, Ty wiesz z góry co będzie;
Bez ławników sprawa się odbędzie;
A może i gilotyna na mnie spadnie?

Bo jak żyć, gdy Ciebie
przy mnie nie ma,
Jak żyć powiedz – bez powietrza?
Nie umiem już żyć bez Ciebie!

- Wstawać bez Ciebie i zasypiać równocześnie,
sekunda bez Ciebie – to przecież wietrzność!
Bez Ciebie zaczynam marznąć,
A ciało gnije jednocześnie...

Ale odważnym jam jest człekiem,
Bo jadę w nieznane, w swoją przyszłość może,
Miej mnie w opiece mój Boże,
Nie napawaj mnie proszę lękiem!

autor

tozo1

Napisany: 2000-12-31 Dodano: 2007-05-10 20:20:58

Ten wiersz przeczytano 3588 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie