w drodze do Szeolu

Dopiero co spłynął ocet po ranie policzka
i łzy zaraz za nim
ugięła się Matka pod ostatnim spojrzeniem

wypłynęły z boku krew i woda
wzburzyło się niebo

nie wyschło jeszcze drzewo krzyża
nie wystygły gwoździe
gdy zrobiło się cicho

żaden gest
żaden dźwięk
żadne słowo
nie mąci drogi do Szeolu

w niezmierzonej ciszy stąpa Bóg

gdzie ja
ty
on
gdzie ona ono
gdzie my wy oni
w każdym czasie obecni

i On
i On
i On
jak płomień oliwnej lampy
w głębi wszystkich nocy

autor

agafb

Napisany: 2020-04-11 Dodano: 2020-04-11 08:29:11

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie