Droga

Odeszły już w mrok cienie markotne
Zgasl promyk co jasną poświatą otaczał
Zostały pomiędzy te myśli samotne
Którem wyrzucił, gdym z drogi zbaczał.

Drogowskaz co kręte koleje wyznaczał
Przegięty i martwy, skulony jak pies
Spada w toń ciemną, głowy wywraca
Nad czas nocą wzleciał okrutny kres.

Kamienie matowe, skały przeokrutne
Rosną i straszą, sen trwoga porywa
Dokoła drwią, śmieją, twarze to smutne
Czas dał juz za wiele, wylała oliwa.

autor

Trust

Napisany: 2009-08-18 Dodano: 2009-08-18 00:22:23

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie