Droga

Zamykam za sobą drzwi. Zamykam je na zawsze, odcinając się od przeszłego życia.
W nagrzanym powietrzu zapach asfaltu miesza się z wonią samochodowych spalin.
W upalnym dniu lata,
w którymś gorącym dniu lipca…

Następują po sobie słoneczne refleksy w rozchwianych topolach,
w koronach kasztanów…
Przeskakują i pełzają po trotuarze świetliste pająki,
które lgną, które łaszą się, jakby w jakiejś miłosnej symbiozie.
Podmuchy wiatru na twarzy,
opadające na oczy wzburzone włosy.
Elewacje domów w pełnej jasności. W załomach półcienie, cienistość bramy.
Od tyłu –
mrok podwórzy…

…stopnie schodów w półświetle,
gałęzie drzew ukryte w zieleni…

Gdzie ja jestem?
Gdzieś.
Przede mną długa droga, swobodny ruch, czyste detale.

Idę przed siebie, a raczej płynę w tej przejrzystości,
która staje się coraz bardziej subtelna,
choć zakłócona przenikliwym zgrzytem ciętego w stolarni drewna, chemiczną wonią lakierów
i garażowych smarów…

… w otwartych wnękach warsztatów łoskoty żelaza, oświetlone jaskrawym płomieniem acetylenu
czarne szybki na twarzach klęczących spawaczy…

…

Staje się coraz bardziej cicho. Daleko przede mną – zagadkowa korektura zdarzeń –
przejawia się i znika w rozedrganym, rozmigotanym powietrzu.
Pozostawiam za sobą rozgwar brudnego miasta, wkraczam w radosne żywioły aromatycznych
przestrzeni…

Szpalery drzew.
Złote zboża.
Skrzypiący pod stopami
piasek
zakurzonej ścieżki.
Na poboczu
kępy zielonej trawy…

…

…dzieje się na moich oczach misterium czasu:
przeszłość,
teraźniejszość,
przyszłość…

…

Wkraczam w głęboki błękit,
w rozpaloną kulę słońca.
W spokoju ciszy, tylko bezruch
i cisza.

Przeinacza się w sobie i kłębi – dziwna istota zrodzona z burzy.
Przechodzi.
Przesuwa się bokiem w powolnym prologu pędu
profil wyżłobiony niby w marmurze,
wyciosany niby w szarym kamieniu, źle obrobiony.

Duszność chwyta za serce.
Pot oblewa ciało, przesiąka przez koszulę.
Mnożą się w rozległych łąkach migoty gwiazdy, w brzęczeniu, w zgonie pszczół
w koniczynie.

W otchłani nieba nagłe porywy silników. Lśniący samolot ciągnie za sobą pierzastą smugę…

Wypiętrza się i rośnie
biało-liliowa spoistość.

(Włodzimierz Zastawniak)

https://www.youtube.com/watch?v=GETsFVyehv8

autor

Arsis

Napisany: 2019-08-04 Dodano: 2019-08-04 02:42:18

Ten wiersz przeczytano 858 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie