Droga do raju

„Kiedy do ziemskiego raju podążali w potrzebie,
by swe szczere prośby złożyć do Ciebie,
by swe życie powierzyć Tobie,
by odnaleźć bratnią dusze w drugiej osobie.
Wtem przyszedł ogień, co serca pali,
usta gorące powoli zamyka,
oczy płaczące bólem dotyka,
oddech co w piersi cichnie powoli,
dotyk, co niemiłosiernie boli,
Krzyk tylko słychać, co serca przeszywa,
bo miłość w nich ciągle przebywa.
Widzi to Pan życia i śmierci,
który mógłby skinięciem ręki,
przerwać cierpienie ludzkie tak wielkie
i odsunąć od nich troski wszelkie.
Ale nie taka jest wola Jego,
więc trzeba cierpieć by z życia ziemskiego dotrzeć do życia wiecznego!
Kiedy ogień ugaszony zostaje,
gdy ludzie płaczą, bo nic im nie pozostaje,
wtem zobaczysz tęczę co radość zwiastuje,
bo po śmierci dopiero prawdziwe życie następuje!

Wiersz zadedykowany maturzystom, którzy zginęli w wypadku jadąc do Częstochowy.

autor

< Mika-el >

Napisany: 2006-01-25 Dodano: 2006-01-26 14:31:10

Ten wiersz przeczytano 406 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie