Droga do życia

Stoi samotnie pośród zgiełku świata
światło przenika przez szklany kryształ
Wspomina dzieciństwo, ta cukrowa wata…
Chwile, których czar dawno już ustał

Wszystko się zmienia, błękit za chmurami
droga majaczy, we mgle niknie
Czuje się zamknięty za tymi grubymi murami
nie dostrzega sensu, nikt nie zauważy gdy zniknie

Tak mijają kolejne burze, słońca zachody
patrząc w karmazynowy obłok światła
Chce uciec, czy aby ma powody?
Czy dotrzeć zdoła do problemów źródła?

Jeden, czujący – samotny
wie, że świata zmienić nie zdoła
Do walki zawsze chętny
Pragnie buntu, pyta czy podoła?

Wyrusza w przestworza, na spotkanie z nieznanym
Odrzucony przez wszystkich, szuka odpowiedzi
Słońce drogę mu wskaże, nie czuje się przegranym
Znów odnajduje utracone szczęście, choć jest na krawędzi

Wspina się na szczyt największej wieży
zatapia myśli w kielichu mądrości
Staje naprzeciwko wroga zaraz się z nim zmierzy
Choć targają nim wciąż wielkie wątpliwości

Śmierci pokonać nie zdołał
Lecz czegoś większego dokonał
Ścieżkę życia światu ukazał
Tak jak Bóg mu kiedyś przykazał

autor

Urbi27

Dodano: 2008-08-25 12:14:58

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie