Droga II

Zachwycałam się swoją malowniczą dróżką,
zmieniła się dziś, jak za dotknięciem różdżką.
Zaczęły topnieć na polach śniegi,
wypełniając drogę wodą po brzegi.
Przepływają przez nią bystre strumienie,
jedynie pewnie stoją na jej brzegach kamienie.
Woda spływa na pola po drugiej stronie,
ale tam to już stawów prawdziwe tonie.
Tymczasem u mnie coraz większe błoto,
glina namokła, nie masz pojęcia co to.
Powoli pokonując dziesiątki metrów drogi,
krok za krokiem grzęzną w niej nogi..
Takiego błota jeszcze nie widziałam,
a tak bardzo tejże drogi chciałam.
Zanurzam się już po kostki w niej,
po prostu koszmar, zrozumieć to chciej.
Idąc coraz dalej czuję się jak w bagnie,
ale jeszcze wymacam twardy grunt na dnie.
Prawdziwa breja z wody i gliny,
nie ma w tym mojej ni nikogo winy.
Muszę przeczekać, aż wyschną pola,
lecz dziś nie wesoła jest moja dola.
Przyjdzie wiosna i słońce z wiatrem ją wysuszą,
wtedy w bucikach domownicy wyruszą,
spacerkiem, by zachwycać się pięknem natury,
dziś jeszcze w kaloszach, lecz nie bądź ponury.

autor

zzielonegowzgórza

Napisany: 2010-02-28 Dodano: 2010-02-28 01:14:37

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie