Droga przez życie

I pędzisz w nowo poznany świt zorzy polarnej,
bezkresnej u podstaw, lecz szerokiej u brzegów nienagannej postaci świadomości,
nic nie zauważyłeś po cieżkiej nocy nad nowopowstałymi wyobrażeniami swoich szarych krzyków.
I niesiesz krzyż, krzyż który dla nikogo nic nie znaczy prócz szarej masy gapiów na podeście roztropności,
cóż żem ja uczynił by Ci kreować ową niewinność głebokiego żalu, który przyłykasz i przełykać będziesz do dni swych ostatnich,
które policzone są od wieków.
Przeznaczenie zgubiło wielu śmiałków sztucznego gruntu skromności. lecz im nie było dane to co zobaczą w dalekiej oazie sprawiedliwości nieliczni tej komicznej teorii.
Jestem tym który zrozumiał wiele o północy a w południe był już na skraju rozpaczy stojąc przed bramą nikczemnej solidarności fałszywych centaurów z gorliwym wyrazem twarzy zwyczajności.
Zabij mnie proszę, nie chcę pojmować głebi piekła, które prowadzi do stajni Augiasza, które tak samodzielnie działa w obrębie mej wyobraźni.
Idziesz więc... zatem trzymaj w dłoni zegar odmierzający godziny Twojego powrotu do dnia o którym nigdy nie zapomnieją ptaki spiewające nad Twoim grobem.

autor

Beloghtar

Dodano: 2006-11-26 15:21:19

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie