Droga zamętu do przepełnionej...

Powoli krwawiąc, zaciskam mocniej omdlałe dłonie, odliczając sekundy do ostatecznej walki z samą sobą
Zamykając się na świat, zapomniałam, że mogę tak mocno tęsknic za Tobą,
ale wiem, otworzę się dopiero na koniec, przegrywając bitwę z własną wolą
Zatarła się granica pomiędzy czekaniem na oczyszczający deszcz,a złowieszczą rozkoszą ze straty tego, co niegdyś nazwałabym moim
Nie potrafię zatrzymać przy sobie nic, co jest wystarczająco dobre, aby móc spijać nektar z Twej dekadenckiej, ponurej niedoli
Nasączam usta niedbałą myślą, że to, czego pragnę, kusi swą niebywałą, pozbawioną złudzeń autodestrukcyjną mocą
Chwytając me serce, zaciskasz je nieświadomie, zabijając wspomnienia, które raz zapomniane, już nigdy więcej nie powrócą

autor

Andie122

Napisany: 2012-11-13 Dodano: 2012-11-14 18:28:18

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie