Druga część… znowu tylko...

Druga?
Tak, bo to już druga wybiła godzina.
…A [ona] wciąż wierzyła.
I wierzy po dziś dzień.

Licząc dni, godziny
miesiące i lata.

Gorzki pożegnania smak jak wielka łata
przysłania czas, który nieubłaganie do przodu tyka.

Ktoś zostaje w tyle, wspomnienia chwyta.

Nie pędzi razem z nami-chmurami.

Czeka i szuka.

Miliony powodów po drodze odnajduje
rozpruwa je i szyje.

Tka rzekę długą do nieba
napełnia ją łzami
bunt coraz wyżej wznosi ją w kierunku olbrzymiej otchłani.

Aż odnajdzie odpowiedź
Bo w niej cała potrzeba...

autor

akmila

Napisany: 2008-01-20 Dodano: 2008-01-21 16:03:01

Ten wiersz przeczytano 401 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie